Երբեք ուշացող չես, եթե մինչև վերջին վայրկյանը վհատում չկա

Շատ վաղուց էր, հեռու, օտար, անհարազատ մի քաղաքում: Կեսգիշերին ես վազում էի դատարկ փողոցներով և հստակ լսում էի այն գնացքի շչակի ձայնը, որի ուղևորը պիտի լինեի:

Ուշացել էի: Գնացքն արդեն շարժվում էր: Գիտակցությունս ինձ հուշում էր, որ այլևս անիմաստ է այդ խելահեղ վազքը, ես չեմ հասնելու գնացքին: Բայց բնազդային, անբացատրելի մի ուժ շարունակում էր մարմինս հրել առաջ, և ես վազում էի, վազում, վազում…

Ու հանկարծ կատարվեց անհավանականը: Ինչ-որ մի անհայտ, անիմանալի պատճառով գնացքը, որ պիտի արդեն սլանար ամբողջ թափով, դանդաղեցրեց իր ընթացքը, և ես` վերջին ուժերս հավաքած, հասա նրան, կառչեցի հետնապահ վագոնից, ձգվեցի վեր, ու հենց այդ պահին երկաթե անիվները խուլ ձայնով տնքացին և մղվեցին առաջ կատաղի արագությամբ:

Այս պատմությունը հորինվածք չէ. դա իսկապես եղել է: Ու հիմա` վերհիշելով այն գիշերը, որ պիտի վաղուց մոռացած լինեի, ես ոչ այնքան հավատում եմ նախախնամությանը, որքան ներքին համոզմունք ունեմ, որ երբեք, երբեք ուշ չէ, և երբեք դու ուշացողը չես, եթե մինչև վերջին վայրկյանը վհատում չկա, ու քո բոլոր մղումները քեզ տանում են դեպի նպատակ:

Հովիկ Չարխչյան

Մեկնաբանություններ